Słowa
staniały. Rozmnożyły się, a straciły na wartości. Są wszędzie. Jest ich za
dużo. Mrowią się, kłębią, dręczą jak chmary natarczywych much. Ogłuszają.
Tęsknimy więc za ciszą. Za milczeniem. Za wędrówką przez pola. Przez łąki.
Przez las, który szumi, ale nie ględzi, nie plecie, nie tokuje.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz