478. Stanisław Dygat

źródło: www.culture.pl

Są ludzie, którym szczęście mig­nie tyl­ko na mo­ment, na mo­ment tyl­ko się ukaże po to tyl­ko, by uczy­nić życie tym smut­niej­sze i okrutniejsze.

476. Richard Paul Evans

źródło: www.speaking.com

Kiedyś słyszałem na kazaniu, że ból jest walutą, za którą kupuje się zbawienie. Jeśli tak jest w istocie, to my z pewnością kupiliśmy już całe niebo.

„Zegarek z różowego złota”

475. Clint Eastwood

źródło: ru.wikipedia.org

Daw­ne marze­nia to były dob­re marze­nia i choć się nie spełniły cieszę się, że je miałem.

474. Jerzy Andrzej Masłowski

nie chcę, tak jak ty, popijać kawę
i spokojnie dzień po dniu umierać

„Na rozbiegu”

473. John Planty

źródło: www.trw.pl/

Miłość jest ko­tem. Przychodzi, kiedy ma na to ochotę. Nie py­tając o zda­nie, siada na ko­la­nach i og­rze­wa cię samą swoją obec­nością. Ma pa­zu­ry, ale i tak wiesz, że faj­nie jest mieć ko­ta.

472. Waldemar Łysiak

Kobieta i mężczyzna rymują się w każdym języku, za pomocą narządów płciowych, reszta jest prozą niekompatybilnych kaprysów i niekoniecznych urojeń. 

„Kielich”

471. Wiesław Myśliwski

źródło: tvp.pl

Klapnąłem na łóżku, żeby jakoś myśli zebrać. Choć łatwo powiedzieć, zebrać myśli. A są chwile, kiedy człowiek by najchętniej rozgonił swoje myśli na cztery wiatry.

470. François de La Rochefoucauld

źródło: commons.wikimedia.org

Tra­cimy ty­le cza­su na rzeczy pil­ne, że nie star­cza nam go na rzeczy ważne.

469. Wojciech Kuczok

źródło: tvp.info

Każdej nocy śnią mi się twoje buty obok moich.

468. Laurent Graff

Zawsze lubiłem ławki. Są znakiem wycofania, dystansu, łagodnej marginalizacji na obrzeżu świata. Są nieocenionym punktem obserwacyjnym, dogodnym schronieniem, bezpieczną przystanią na poboczu drogi dla tych, którzy potrafią się zatrzymać. Spędziłem wiele godzin na ławkach, kontemplując świat. Istnieją ławki cudowne, niestosowne, wysoce nieprawdopodobne, które stoją w niewiarygodnych miejscach. Człowiek siedzący na ławce nie należy już do rzeczywistości, a w każdym razie się od niej odcina. To proste siedzisko czyni zeń poetę i poszerza jego horyzonty. Jeśli istnieje jakieś miejsce, które nie podlega tumultowi świata, jest nim właśnie ławka.

 „Szczęśliwe dni”

467. Wiesław Myśliwski

źródło: www.tvp.pl

Bo niech pan sam po­wie, co ma człowiek tak nap­rawdę z życia? Za te wszys­tkie sta­rania, za­biegi, bez­senności, stra­pienia, co ma?

466. William Wharton

źródło: william-wharton.net

Za­nurzam się w roz­lazłą at­mosferę te­go wy­naturzo­nego, spa­sione­go nadzieja­mi, bez­nadziej­ne­go świata.

465. Edward Stachura

Ja byłem najcichszy. Nie próbowałem z nikim nic nawiązać, ale w ogóle taki jestem, że wolę bardzo chętnie nic nie mówić. Nie dlatego, że nie mam nic do mówienia, odwrotnie, bardzo odwrotnie, ale komu mówić, komu opowiadać, kto na to zasługuje? Dlatego wolę już słuchać chociażby.


„Nocna jazda pociągiem”

463. Witold Gombrowicz

źródło: www.dziennikteatralny.pl

Lata rozpadają się na miesiące, miesiące na dni, dni na godziny, minuty na sekundy, a sekundy przeciekają. Czym jestem? Jestem pewna ilością sekund - które przeciekły. Rezultat: nic. Nic.

 „Kosmos”

462. Haruki Murakami

źródło: soy-como-el-viento.blogspot.com

Nie jes­teś dziw­na, tyl­ko jeszcze się nie zdefiniowałaś.

461. Charles Bukowski

źródło: maciejrajk.eu

Jeżeli już o coś zabiegasz, idź na całego. W przeciwnym razie nawet nie zaczynaj.

460. Krzysztof Varga

źródło: www.teatrpolski.wroc.pl

W upalną sierpniową niedzielę zabrałem ją na przedmieścia. Tam, skąd nie ma żadnych szans na ucieczkę. Było gorąco i pusto, bo nikt tam nie przyjeżdżał, a mieszkańcy przedmieść nie wychodzili z domów. Pokazałem jej wymarłe ulice, zamknięte furtki do ogrodów, pokazałem jej upał i zupełnie puste niebo. W karczmie na przedmieściach jedliśmy soczyste kurczaki, popijane piwem z butelki, a potem ja mówiłem: wróciłem tutaj, bo nie mogłem nie wrócić. Znowu tu jestem. Mój pierwszy dzień w tym mieście mija z tobą. Jest więc kara i jest nagroda. Jest świat, a potem świata nie ma. Jest zapach, lecz i on się ulatnia, są kształty, ale i one też się rozmywają w gorącym, drgającym powietrzu. Jestem ja, a potem nie ma mnie wcale. Żółć słońca powoli ciemniała. Gorąca zupa powietrza stygła leniwie. Jej ciało zaczęło odczuwać wyraźne zmęczenie. To było zmęczenie na pokaz, specjalnie dla mnie. Po raz pierwszy od dawna zrobiła coś specjalnie dla mnie. Miała sukienkę w kwiaty i było jej w tym do twarzy, a jej twarz stawała mi się coraz bardziej obca. Ja byłem zmęczony zawsze, od lat cierpiałem na ciągłe zmęczenie, lecz nie umiałem się zregenerować. Zamiast leżeć i odpoczywać od świata, jechałem na przedmieścia - tam, gdzie nie ma nic i to jest jedyna sensowna rzecz, która istnieje. Stałem przed nią wiecznie zmęczony, jadłem pieczonego kurczaka, mówiąc: jeśli pozwolę ci odejść, niech spadnie na mnie klątwa. W suchym upale przedmieścia, w horrorze nostalgicznej pustki, łatwo pozwoliłem jej odejść. Już zaczynało szarzeć. Nad pustą dzielnicą, nad niskimi klockowatymi domkami z wyschniętymi ogrodami pomarańczowiało i granatowiało. Nie wiadomo skąd nagle przysunęły się ciemne chmury, z których nigdy nie spadnie deszcz. Miały ostre kontury, jak namalowane albo wycięte z brystolu. Wszystko wokół wydawało mi się wycięte z tektury - jak jej sukienka w kwiaty. Jak moje słowa, jakby wycięte z jakiejś piosenki.

 „Najsmutniejsza piosenka na koniec”

459. Tove Jansson

źródło: internet

Można leżeć na moście i patrzeć, jak przepływa pod nim woda. Albo biegać i brodzić w czerwonych butach po mokradłach. Albo zwinąć się w kłębek i przysłuchiwać się, jak deszcz pada na dach. Bardzo jest łatwo miło spędzać czas.

458. Anne Sexton

źródło: phillysound.blogspot.com

Staram się o [tym] zapomnieć, zająć się swymi sprawami,
gotować brokuły, otwierać i zamykać książki, myć zęby i sznurować buty.

457. Erich Maria Remarque

źródło: www.germany.travel

Rozciąga się niespokojna noc (...)
noc, co wieje i stuka w okno i jest bezkresna, i pełna pytań bez odpowiedzi.

456. Milan Kundera

źródło: sedialogando.wordpress.com

Wydaje się, że w mózgu istnieje całkiem szczególny obszar, który można by nazwać poetycką pamięcią i który rejestruje to, co nas urzekło, wzruszyło, co dało piękno naszemu życiu.

 „Nieznośna lekkość bytu”

455. Tadeusz Różewicz

źródło: www.polskieradio.pl

To wszystko jest takie proste. Zabiorę pani kilka minut i odejdę, ale mam obowiązek coś pani powiedzieć, a pani ma obowiązek mnie wysłuchać. Chcę powiedzieć, że to dobrze, że pani jest. Że pani jest na tym naszym świecie, taka właśnie, że ma pani osiemnaście lat, takie oczy, usta, włosy i że się pani uśmiecha. Tak powinno być.

  „Kartoteka”

454. Agnieszka Osiecka

źródło: wypiszwymaluj.natemat.pl

Dłubiemy sobie nawzajem w sercach, w oczach, w wątrobach, straszymy się, sprawdzamy, przewiercamy na wylot. Duchowa strona człowieka nie podlega żadnej ochronie. To aż śmieszne: na robienie zwykłych domięśniowych zastrzyków trzeba mieć specjalne pozwolenie, ale majstrować przy duszy ludzkiej może praktycznie każdy, kto zechce: ksiądz, agitator, kochanek, przechodzień. Nikt.

 „Czarna wiewiórka”

453. Max Frisch

źródło: www.katjasnozzi.ch

Wydaje mi się, że najlepszym i najpewniejszym kamuflażem jest naga i szczera prawda. Tak się dziwnie składa, że nikt w nią nie wierzy.

  „Biedermann i podpalacze”

452. Sylvia Plath

źródło: telegraph.co.uk

Mówię do siebie i patrzę na mroczne drzewa, cudownie obojętne. To znacznie łatwiejsze niż stać twarzą w twarz z ludźmi, kiedy trzeba sprawiać wrażenie szczęśliwej, silnej, inteligentnej. Zdjąwszy maskę, idę, mówię do księżyca, do obojętnej, bezosobowej siły, która nie słyszy mnie, lecz tylko akceptuje moje istnienie. I nie miażdży mnie.

451. Tove Jansson

Tove Jansson

Mówisz, że chciałbyś przeżywać przygody, a ciągle śpisz.

450. William Wharton

William Wharton

Każdy ma jakąś swoją prywatną szajbę. Jak się z nią włazi w paradę zbyt wielu ludziom, mówią na niego wariat.
Czasami człowiek sam już nie wyrabia, przyznaje się, że zwariował, i wtedy inni się nim zajmują.

449. Tove Jansson

Tove Jansson

Mówienie tak bardzo przeszkadza w myśleniu.

  „Opowiadania z Doliny Muminków”